5. Whoeps vergerten (terugreis)

Nadat ik en de kinderen Ariadne hadden achtergelaten op Naxos, voeren we verder richting Athene. We waren al een tijdje op weg, en nog erg moe van onze ervaringen op Kreta, maar allemaal waren we blij ons thuis weer terug te zien. Ik voelde me natuurlijk geweldig, want ik had de Minotaurus verslagen.
In mijn eentje!
Dit verhaal zou zeker de geschiedenisboeken ingaan!
Ik zou een beroemde held worden.
De bevrijder van Athene!
Wat ben ik toch heldhaftig.
De rest van de dag fantaseerde ik over hoe ik behandeld zou worden als ik in Athene aankwam. Ze zouden me vast gaan aanbidden als ik naar de onderwereld ga!

De volgende dag kwam Athene eindelijk in zicht. Bijna thuis! Het voelde goed. Ik stond langs de reling van onze boot de prachtige rotsen aan de kust al zien.
We kwamen dichterbij!
Boven op de rotsen zag ik een man in een mantel staan. Ik hem niet zo goed zien, maar de man was duidelijk van slag. Hij was zenuwachtig heen en weer aan het lopen.
Op gegeven moment kwamen we wat dichterbij. Nu kon ik de man beter bekijken.
Het was de koning van Athene: mijn vader
Mijn vader was nog steeds heen en weer aan het lopen en keek zo nu en dan zenuwachtig in de richting van mijn schip.
Waarom deed hij zo?
Was er iets ernstigs aan de hand?
Lag het aan mij?
Ik keek om me heen en toen zag ik het:
De zeilen van mijn schip waren nog zwart!
Shit! Shit! Shit!
Helemaal vergeten!
Meteen begon ik tegen de kinderen te schreeuwen dat ze onmiddellijk de zeilen naar beneden moesten halen en de witte op moesten hangen. Ondertussen zag ik dat mijn vader stopte met zijn rondjes lopen en naar de rand van de rotsen liep.
Ik schreeuwde.
Hij sprong.